شب امشب شور شیرین است در من...

میخواهم بخوابم...
خوابی عمیق
آنقدر عمیق تا پلکهایم تر شود از شوق دیدارت...
آنقدر عمیق که تو بیایی و سرم را که التهاب دارد از آشفتگی روی زانوانت بگیری...
آنقدر عمیق که تر کنم یقه پیراهن یوسفی ات را از اشک ها و ضجه هایم...
آنقدر عمیق که رها شوم در تو...
اجازه آقا معلم...
منم...
همان طهورای 4 سال پیش...
همان که خریدی تمام وجودش را و آزادش کردی از قفس تن...
همان دخترک بازیگوشی که امروز هم سن و سال خودت است...
دلم یک دنیا بغض و آوارگی دارد...
دلم پر است،آنقدر پر که تنها و تنها باید به خودت بگویم دردهایم را...
بعد از تو هیچکس حال دلم را نفهمید...
از من تا من...
از تو تا من...
از من تا تو...
از تو تا تو تمام دردهای من گسترده است
از تو تا تو تمام بغض های من گسترده است
از تو تا تو اشکهایمان گسترده است
از تو تا تو دل است که مرهمی ندارد
از تو تا تو نه ، از من تا من جای خالی شانه های توست...
از من تا من عطر توست
از من تا من یک بغل خاطره توست
از من تا من بی سر و سامانی دل است و بس...
از من تا من تپش های ثانیه های بی ثبت خاطره میماند...
از من تا من تا اوج زندگی من تو گسترده ای
از من تا من هق هقی است که ضجه های دل اش تو را مکرر میکند برایش...
از من تا من با هم در خور ِ آسمان ها شدیم...
از من تا من ، از تو تا تو با هم نهفتیم و سوختیم

حالا هرچه نگاهت میکند تنها تر میشود دل ِ طهورا...
بگذار رو راست حرفم را بزنم بی قراری های من گرداب آتش شده میان ضجه های زمین برای عطش...
خرمنی از درد _ بی تو _ بودن نشسته بر دلم...
من فرسوده همان راهی هستم که تو گفتی چشمان ات را ببند و پانگذار جلو ...
دل بگذار...
پا نگذاشتم و دل گذاشتم...
من میان تنگنای غم فراموشی خودم مدت هاست تو را جا گذاشته ام...
همان جایی که گفتی پا نگذار ، دل بگذار...
من سراسر نیست بودم و با تو هست شدم...
نیستی ام را تو به هستی بدل کردی ، حالا دریچه قفس دل ٍ من بسته تر از همیشه هست و هست و هست و ...
یاد تو هست...
فکر تو هست...
بی سر و سامانی های دل ِ طهورا برای تو هست...
و تویی که نیستی...
تویی که محراب دل ِ بی آغاز من شدی و ...
غم نبودن تو خانمان سوز میکند دلم را...

+ این روزها تنها به خوابی فکر میکنم که تو در آن باشی...

پ.ن: شب امشب شور شیرین است در من
نماز گریه تسکین است در من...

 

از برهوت تا ملکوت...